Anders zijn dan de rest
Als moeder en ondernemer met ADHD werkt alles net even wat anders. Sinds 2019 weet ik dat ik ADHD heb. Of beter gezegd, dat het functioneren van mijn brein afwijkend is van het vastgestelde gemiddelde waardoor het gekwalificeerd is als aandoening. Aandoening, beperking of stoornis zijn negatieve woorden. Persoonlijk vind ik dat deze afbreuk doen aan mijn brein en mijzelf. Hoewel mijn ADHD het mij als moeder en ondernemer niet altijd makkelijk maakt, heb ik er ook veel aan te danken. Kijk, ADHD kwam naar voren in de tijd dat ik ziek was. Prenatale depressies, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden, postnatale depressies, het hele pretpakket.
Waarom kan het niet normaal?
Terugkijkend begon het rond mijn 14e. Met een zeer negatief zelfbeeld, het gevoel van falen en anders zijn, was het niet altijd leuk om Loukie te zijn. ‘Jij hebt ook altijd wat te zeggen he?’ Of, ‘Doe toch eens rustig, hou je mond, kan je nou nooit normaal doen, denk toch eens na voordat je wat doet…’ Mijn rechtenstudie liep vast, alles wat ik leuk vond haalde ik en daarna kon ik me er niet toe zetten om de materie tot mij te nemen. Waarom kon ik niet zoals de rest stilzitten en studeren? Ik dacht dat iedereen dezelfde innerlijke onrust had en dat zij de discipline hadden om hiermee om te gaan. Waarom kon ik dat dan niet?
Moeder met ADHD
Als moeder dacht ik te moeten voldoen aan een beeld wat ik zelf creëerde. Een georganiseerde en gestructureerde moeder die de touwtjes in handen had met een insta en Pinterestwaardig huis. Zo iemand die een weekmenu maakt, boodschappen voor de hele week in huis haalt en netjes de was doet. Maar ja, als je dan geen melk in huis hebt voor pap, de handdoeken 50 tinten grijs zijn en je als een kip zonder kop door de supermarkt loopt om vervolgens alles mee te nemen behalve melk, ga je niet veel beter over jezelf denken.
Waarom stilzitten geen optie is
Maar goed dan krijg je dus een diagnose op je 32e. ADHD. De psychiater zegt, ‘Met jouw beweeglijkheid en opgelegde bedrust was een depressie eigenlijk onvermijdelijk’. (Ter illustratie, ze meten (micro)bewegingen om beweeglijkheid te bepalen. Bij een afwijking van 1.5 standaarddeviatie is er sprake van ADHD. Ik had 4.) Op de vraag waarom ze daar nu pas achter komen krijg je als antwoord, ‘Vanwege jou bovengemiddelde intelligentie heb je zover kunnen komen’. Klinkt leuk, maar ik had liever eerder geweten hoe mijn hoofd werkt zodat ik wat aardig voor mijzelf had kunnen zijn.
Handleiding ADHD
Want dat is het, een diagnose is geen excuus, ik zie het als een gebruiksaanwijzing om het mijzelf makkelijker te maken. Maar vooral om milder naar mijzelf te kunnen en mogen zijn. Mijn hoofd werkt anders en dat is niet erg of raar, maar verfrissend en uitdagend. Over alle positieve kenmerken schrijf ik een andere keer. Sinds de diagnose gaat het ook stukken beter met mij. Door uitdagingen die dankzij ADHD op mijn pad kwamen te overwinnen heb ik behoorlijk veel zelfinzicht en weet ik wat mijn sterke en minder sterke punten zijn. Dat vind ik behoorlijk waardevol.
Anders dan de rest blijven
Uiteindelijk ben ik blij dat ik weet in hoeverre mijn brein anders werkt dan die van de gemiddelde mens zodat ik mijn verwachtingen daarop aanpas. Ik hoef en wil helemaal niet zo te zijn als de rest. ADHD hoort bij mij. Ik heb geleerd om mijzelf te accepteren zoals ik ben. En zeg nou eerlijk, als iedereen hetzelfde is, is de wereld toch maar saai?
1 reactie